Moved Permanently

11 Nisan günü arkadaşım Mevlut Tosun ile birlikte barınağa gidip bir sokak canı sahiplenecekti. 
“Bende geleyim” dedim. 
“Olur” dedi. 
Öve öve bitiremedikleri Adana Hayvan Barınağını da bu vesile ile görmek istiyordum. 
Birkaç gün öncesinden Beyza Piliç’ten 150 kilo tavuk kıyma siparişi verdim.
50 kiloya yakın Gül Kasabı’ndan da biraz et aldık. Birlikte ödedik. 
Yeni barınak Salbaş Mahallesi’nden yani Adana’dan 30, 40 km. mesafede. 
Yanımızda 200 kilo kadar et vardı. Etleri arabanın bagajına koyduk. Saat 12,30 buçuk gibi evden çıktık. Bir buçuk sıralarında barınağı gezdik, hiçbirinin önünde ne su, ne de mama vardı. Saat kaçta besleniyorlardı, onu soramadım. 
150 kilo kıymayı barınağa bıraktık. Barınaktan ilk gördüğü terrier köpeği sahiplendi. 
Barınaklar benim indimde hapishane…
***
Salbaş Mahallesine bağlı bir köyde eşini de aldı. Arabadaki kıymaları hayvanlara vermek için yollara döküldük. Tarlalarda, bağda bahçelerde bağlanmış, onlarca kırma kangal ve çoban köpeği gördük. Bir deri bir kemik. Önlerinde ne bir su, ne bir mama?
Hiçbir şey yoktu. 
Gücümüz nispetinde Mevlut abinin de bütün aracını etle kirlettim. Her yüz veya iki yüz metrede bir aracı durdurup hayvanların olduğu yerlere kıyma et bıraktım. 
Neyse bir yerde Mevlut abi; “Bak şurada da üç tane var” dedi.
İkisi yol kenarında derme çatma bir çardak altında birer metre iple kangal kırması bağlı, bir üçüncü yerde takati yok, adeta yere gömülü… 
“Bu felçli galiba abi” diye söylendim. 
Önce onun önüne koydum, sırayla gidip gelip bağlı olanların önlerine bıraktım. Birde önlerine yarım ekmek bırakmışlar. O ekmeğe ulaşmaları da mümkün değil, kurumuş ve adeta üzerlerine küller serpilmiş gibiydi. İkişer defa onların önlerine kıyma bıraktım, sonra yerde yatana her seferinde bıraktıkça yerinden canlandı. 
Mevlut abi eşiyle birlikte arabada müziği yüksek volümle açmış birlikte şarkıya eşlik ediyorlardı. Her önüne koydukça kangal köpek ayağa kalktı, çok sevindim sakat olmadığına.
Ben 4’ncü kez önüne koyunca, bunun haksızlık olduğunu düşündüm. Her yer adeta köpek kaynıyordu. Önünden biraz almaya kalktım, sen misin benim önümden alan diye…
Yüzüme bir kafa attı, o an yaşamdan koptuğumu sandım, sonra iki kolumu ısırdı, kollarım kan revan içinde kalınca farkına vardım.
İlk başta acı hmiyorsunuz.
Acıyı hmeyen beyin, ama kafama toslayınca nevrim döndü.
“Galiba şah damarımı kopardı” dedim kendi kendime, sanki kan birden fışkırmış gibiydi.

Yerde de epeyce debelenmişim.

Elimi yükseğe tutup, sol elimle dirsekten sıkı sıkı kavradım. Arabaya sendeleyerek koştum.

Şaşkınlık, korku ve heyecan, panik beni serseme çevirtmişti.  Sanki korku filmini seyretmiş gibiydim. 
“Mevlut abi beni köpek ısırdı” dedim.
“Aman ne var bunda, abartma” dedi.
Olayın ciddiyetini kavramamıştı. 
“En yakın hastaneye sür abi” dedim.
Tabelada Adana’ya 30 km. vardı.
Eski Seyhan Uygulama, yeni adıyla Çukurova Devlet Hastanesi’ne geldik. Acilden giriş yaptık. Önce koluma pansuman yapıldı. O zaman durumunun vahametini gördüm. Dirsekten ısırmış, kolumu adeta ikiye ayırmıştı, omuz başından da yumurta büyüklüğünde şişlik anında çıktı. Omuz başına da dişlerini geçirmişti. Kalın giydiğim kısa kollu mont kurtarmıştı. Sol bileğimden de ısırılmıştım. 
Sol baldırım ve ayağımda o boğuşma esnasında zedelenmişti. Hemen aşım yapıldı, ardından film çekildi. Sonra bana serum verildi. Kırık olup olmadığı kontrol edildi ve dört saat sonra eve arkadaşım Mevlut abi getirdi. 

Kardeşim beni telefonla aradığında, telefonu bir başkası açtı; “Nerede kaldın abla” dediğinde. “Beslemelerim sürüyor” diye yalan söyledim. Yoğun bakımda bana serum veriliyordu. 
İki gün boyunca başımda ağrı, uyumadım. İkinci doz aşımı olmak için gittiğimde, başımın da tomografisini çektirdim. 
Neyse ki doku zedelenmesi çıktı. 
En büyük korkum Balcalı Hastanesi’nde 16 Nisan 2021 günü anjio olacaktım. Kolumdan yer kalmamıştı, nereden serum vereceklerdi ki? Bir an önce iyileşmek için dua ettim. Doktor bir sürü antibiyotik yazdı. 

KİM SUÇLU?
Ben ağrıdan sızıdan uyumasam da, evde rutin işlerimi yapamazsam da, beni ısıran köpeğe bir an bile kızmadım. 20 yıldır besleme yapıyordum, basiretim bağlandı ve köpeğin önüne fazla koyduğum kıymayı almaya kalkmak, en büyük aptallıktı. 
Kardeşim Zeynel Abidin Tekbaş bana kızdı, 7 ay öncede sokak köpeği onun kolunu parçalamıştı. Hatta MHP Eski Adana İl Başkanı Mustafa İzgioğlu’nun eşinin kolunu da aynı köpek parçalamıştı. 
***
Yıllardır dernekler olsun, STK’lar olsun, gönüllüler olsun, hayvanların popülasyonlarına son verilmeli, kısırlaştırılma işine dört elle sarılmalı ve bu hayvanlara yapılan zulümler son bulmalı, mücadeleleri sürüyordu.

Ama bir adım ilerleme yoktu. 
***
Tok hayvan asla saldırmaz. 
Aç hayvan da asla saldırmaz, ama insanları takip eder, onlardan şefkat ister.  
Bir umutla, bir tevekkülle beklerde, bekler. 
Bir kedinin kasabın, lokantanın ve dükkanın önündeki sabırla beklemeleri bende hep hayranlık uyandırır…
Ya köpeklerin gözlerindeki derin keder, kaderlerine rıza göstermeleri… Bu cümleye bir sürü yorum, anlam veya açıklama yapılabilir ama ben nokta koymayı tercih ediyorum. 
Sadece kabullenirler!
TBMM’nde bekleyen hayvan hakları yasası bir türlü meclise gelmiyor, anca büyük bir olay olduğunda, sanki bir yerlerden düğmeye basılmış gibi buzluktan çıkarılır, TBMM’nde hemen kabul edilecekmiş gibi, heyecanla pür dikkat gözler ekranlara çevrilir. 
Bu yasa tasarısı gıdım gıdım basına ve görsele sızdırılır, tam metin veya tam maddeler nedense gizlenir. Isınmasına asla izin verilmez.
Sonra tekrar rafa kaldırılır. 
***
Beni ısıran bu hayvanı asla unutmam. İlk kez saldırıya uğramadım, ama hiçbiri bana bu kadar bedensel acı vermedi. 
10 yıldır dillendiriliyor, kısırlaştırılma tam anlamıyla yapılmış olsa, asla ve katta böyle bir olay yaşamayacaktım. Köylülere verilen köpeklere çip takılsa, hayvanların takibi yapılır, aç kalmazlardı. 
Köylüler, çiftçiler, üreticiler köpekleri alıp tarlalarına, bahçelerine ve çiftliklerine götürürler, onları bir metre iple bağlarlar. Sonra da arada bir kuru ekmek önlerine atarlar. Oysa o köpekler onların mallarını korur ve bekçilik yaparlar.  
Karşılığında açlıkla imtihan edilirler. 
Doğru dürüst karınları doyurulmazlar, hayvan bağlı olduğu için olduğu yere kakasını yapar, yanına atılan kuru ekmeği bulursa yer.
Sahipleri kaç günde bir bunları hatırlar, belli değil, bazen bir haftayı, on günü bulur.  
Tarlasına ve bağına bahçesine bağladığı köpeği, orayı korusun diye, önüne mama, ekmek veya su koymaz.
Hele Adana sıcağında ise, yandı gülüm keten helva.
Beni ısıran köpek açlıktan yere gömülmüş bir kangaldı.
Kimbilir kaç gündür yemek yemiyordu, kimbilir kaç gündür aç susuzdu? Sadece bir tane değil, dağ, taş, ormanlık, her yer köpek dolu, doğurdukları zaman köylüler vicdansızca enikleri götürüp en ücra köşelere atarlar.
Hayvan aç kalıyor.
Denetim yok.
Bu hayvanlar ahiret hayatında konuşacaklar, kendilerine yapılan zulmü Rablerine anlatacaklar!
Saatlerce kasapların, dükkanların önlerinde veya insanlardan sabırla yemek bekleyen hayvanlar…
O sabır sadece hayvanlara verilmiş bir meziyet! O büyük gün geldiğinde Mahkemeyi Kübra’da…
Rabbim keşke hesap gününde zalimleri de köpek ve kedi olarak yaratsa, bir süreliğine dünyaya gönderse… 
Arafta sorguya alınan o insanlar; “Rabbim bizi de hayvan yaratsaydın, toprak olurduk ve bizden hesap sormazdın” diye nedamet getirmeleri kendilerini kurtarmayacak!
Hayvanları dağa, bayıra, oraya buraya atıp, aç bırakanlar, kapılarının önlerinde, sokaklardan kovanlar, bir suyu çok görenler, bu aziz mübarek günlerde bu ramazan ayının faziletlerini bilseler, bence hiçbir canlıyı aç bırakmazlardı. Asıl zanlı asıl suçlu insanlardı, onlar beni bu hale getirdi.