Moved Permanently

Hayvan barınakları ne için var ki?

Bakıma muhtaç, yaşlı,  düşkün ve yaralı olanları tedavi edip, 5199 sayılı hayvan hakları yasasınca  iyileştirdiğin hayvanı aldığın yere bırakman gerekiyor. 
Hayvan Bakımevi diyorsun, bakım evi değil, adeta Türkiye’de tüm barınakların adı ölüm kampından başka bir şey değil.
Yakalayıp getirdikleri hayvanları orayı yuva bilmiş, benimsemiş hayvanların içine yabancı bir hayvanı alıştırmadan atıyorsun, onlarda hurra geleni parçalıyorlar ve sen seyrediyorsun.
Barınak gerçeği bu...
Sonra da aralarına girip, ölüsünü alıp gömüyorsun. 
Diğer bir gerçek ise, ısırık vakaları olduğu zaman f tipi hücre evi gibi oraya tıkıyorsun.
Metreye vursan çapını, doksana doksan, bir metre bile değil.

O zamana kadar sokaklarda gülüp oynayıp koşan hayvan birden bire, hareketleri kısıtlanıyor, kendisini sevenleri göremiyor, başını okşayanları göremiyor, yemek verenler ortada yok, hücreye atılıyor ve aç susuz bırakılıyor.
Yetkililer çıkıp birde barınakları övüyor. 
Kaka yapmamaları için bazen yemek vermeyi es geçiyorsun, yavrular paletlerdin altına düşüyor kontrol edemiyorsun, inleye inleye, aç kala kala anne de paletin altından çıkaramadığı için de, eniklerin çoğu paletlerin altında ölüyor.

Biz gazeteci Osman Yavuz’la eski Adana Barınağı'nda bunu çok gördük.
***
Yıl 2019 Ekim ayı, İstanbul’dan yeni dönmüşüm. İlk onu Ziyapaşa Çocuk Parkı’nda Tarsus’lu ile birlikte gördüm. 
Kızım Yumoş’u yeni kaybetmiştim. Simsiyah, çok şahane kederli bakan kahve tonlarıyla buluştu gözlerim.  İkimizi yeni gördüğü için Ares’le bana hırladı.  
İkisinin güvenini kazanmak tam bir ayımı aldı. Tarsus’lu ile beraber geziyordu. Tarsuslu hastaydı, onu yakalamak için epeyce koşturmuşluğum vardı, bir keresinde misafirimi kahve dünyasında bırakıp Ziyapaşa Bulvarı  kazan ben kepçe Veteriner Hekim Metin Bete’nin yardımcısıyla sokakları az arşınlamadık. 
Çakal ile birlikte takılıyordu. 

Tekrar onların güvenini kazanmak için bir kaç ayımızı feda ettik. 
Parlak kısa tüyleri vardı. Kısa ömürlerinde belli ki geçmişleri acı yüklüydü, en fazla bir yaşlarındaydı.
çok yaramazdı, araçların arkasından koşuyor, diğer köpeklerle hırlaşıyordu. Hayvansever Serap Döngel ve Talip bey çok emek verdiler, bu hayvanın sakinleşmesi ve kimseye karışmaması için.
başardılarda. Azmin ellerinden bir şey kaçmazdı. Çakal’ın yavrularına 6 ay boyunca maddi manevi bakmıştım. 
Tarsuslu ölünce bu defa Şımarıkla takılmaya başladı. Şımarık nerede Çakal oradaydı. Şımarıkta kanser tedavisi görmüştü.
Yemek yaptığım zaman Kahve Dünyasının oraya gider kesik ve onlara mutlaka yaptığım  yemeği verirdim. 
Araba kovaladığı için Çakal ön dişlerini kırmıştı. Yemek verdiğim zaman yan yan yiyordu, çünkü ısırıcak dişleri yoktu.
Birgün araç bilerek çarpmış, topallıyordu. Bende de hasta bir köpek vardı ve onu tedavi ettirmesi için Serap Hanım’ı çağırdım, masraflarını ödeyeceğimi söyledim.
Tam bir hafta tedavi gördü, ama uzun süre topalayarak aramızda dolaştı.
Onun hiç başını okşamadım, gözlerimizle hareketlerimizle birbirimize bağlılığımızı ve sevgimizi gösterirdik. 
24 yılda baktığım elimin altından sayısızca köpekler gelip geçti.
Hiçbirinin hikayesi mutlu sonla bitmedi, sahiplendirdiklerim hariç. Allah bunların yazgısını insanların eline teslim etmiş.
Serap hanım beni aradı,  Çakal’ı Adana Hayvan Barınağı’nın aldığını söyledi.  28 Ekim 2022 günü parkta gülerek, koşarak, kah sevinerek, kah üzülerek geçirdi iki yıl, fazla değil iki yıl, üç yaşında hayatı insan eliyle bitebiliyor.
***
Çakal için 17 Kasım 2022 günü bir araç kiralayıp Serap hanım’la birlikte Adana Büyükşehir Belediyesi Söğütlü Sokak Hayvanları Bakımevine gittik. 
Hayvan barınağı dört yıldır yapılmasına rağmen içinde hiç ağaç yoktu. Gölgelik diye bir şey yok. Kışın üşümek serbest, yazın kavrulmak. Bu reva görülmüştü bütün hayvanlara. 
Çok dil döktük, bakımevi Müdürü  Ramazan Özdemir’e nuh dedi peygamber demedi, ‘yer bulun vereyim’ dedi.
Yer bulamadık, ama o Çakal’ı daha geniş bir yere alabilirdi, ama almadı, hücrede delirmesine vesile oldu, yaklaşık üç ay bir hücrede tutulursanız, ya ölürsünüz ya delirirsiniz.

3 yaşı bitirmeden 23 Ocak 2023 günü hayata veda etmiş.
Hep aklımdaydı, çiftçlik ayarlamaya çalışıyordum.
Dişleri olmayan bir köpek...
Nasıl ısırmış olabilirdi ki?
Bu da aklımdan hiç çıkmıyordu.
Dilerim şikayet eden, yalan yanlış bir hayvanı yakalayıp oraya hapseden, onu üç ay boyunca hücerede tutan, ona hayvan gibi muamele etmeyen kimler acı çektirdiyse, Çakal ne çektiyse, nasıl son nefesini verdiyse bunu sebep olanlarda aynı akibeti Rabbim reva görsün. (Amin)
Çakal’ın haberini aldım çok ama çok üzüldüm, avazım çıkana kadar bir otelin tuvaletinde ağladım, ağladım.
Zoruma gitti. Kötü bir yöneticiyle muhatap olmak insana daha ağır geliyor. Şurada çok az bir zaman kaldı, Adana Büyükşehir Belediye Başkanı Zeydan Karalar ekibine güveniyor, ama gerçeği bilmiyor.  
Başkan her işe koşturacak değil ya, yöneticileri sadece dinliyor.

Meğer Türkan Eşli’nin adamıymış birileri... 
Kim Çakal’a neyi reva gördüyse beduam, onlarda Çakal’ın son nefesini verdiği gibi bir sonla çırpına çırpana hayatları son bulsun. 
Mekanın Kıtmir gibi cennet olsun Çakal’ım. 

Ahın yerde kalmayacak!