Moved Permanently

2019 yılı kitap fuarındayız. 
Bu anlatacağım yazının bir geçmişi, bir öncesi, bir alt yapısı var.
Adanalı yazarlar olarak gönül ister ki, belediye başkanlarımız ve valimiz stantlarımıza gelip, imzalı kitaplarımızdan alsınlar, destek versinler. 
Ünlü yazarlar geldiği için, belediye başkanlarımız onların yanına gider, imzalı kitaplarını alır, onlara epeyce zaman ayırırlar. 
Bu dünyanın kanunu böyle.
Şöhret bir başka şey.
Ama bizde Adana’nın tanınmış gazeteci ve yazarlarındanız.
Dışardan kim gelirse gelsin daha kıymetli oluyor.
Fuara tam 8 yıl katıldım.
Adana Valisi fuara gelir, derneklerin ve ünlülerin stantlarına gider.
Adanalı yazar ve çizerleri görmezden gelirler. 
Danışmanları onları uyarsa, ne gezer!
Ama Lezzet yemeklerine bütçe gani.
Yerel yazarlara gelince eller sıkılı.
*
Size hiç duymadığınız bir şeyler söylemeliyim.
Dudaklarınız uçuklayacak!
Adana Büyükşehir Belediye Başkanı 2016 yılında yine stantları gezdi.
Yanında Gazeteci Utku Sağılır, Kültür Müdürü Yusuf Kocadeli ve diğer danışmanları, ordu gibi…
Oradaki yerel yazarların ısrarıyla zoraki Adanalı yazaların stantına uğradı, herkesten kitap aldı.
Ama her hangi bir ödeme yok.
Herkeste hayal kırıklığı.
“Bu kitaplardan belediyemize alalım.” Diye buyurdu.
2019 yılı stantıma geldiğinde Utku Sağılır’a “Fatoş Hanım’ın kitaplarından alalım” dedi.
Yusuf Delikoca beni gördüğü zaman yönünü değiştiriyordu. 
Benden 100 tane aldığı kitapların ederini bugün yarın, öbür diye diye ödeme yapmadı ve  iki yılı geride bıraktık.
*
Her seferinde randevu istedim, kitapların ederini istedim, yıllar gelip geçti.
Geçtiğimiz aylarda Yüreğir Belediyesinin düzenlediği bir basın toplantısında karşılaştık, kitaplarımı istedim. “Artık orada değilim, seni haftaya arayacağım” dedi. Üzerinden üç ay geçti. 
Ne gezer.
Adana Büyükşehir Belediyesi Kültür Daire Başkanlığına gittim, depoda Fatoş Tekbaş’a ait tek bir kitap bulundu. 
Başkada yoktu. 
Hayal kırıklığı yaşadım. 
Oradan telefonlaştık, Kocadeli görevli müdüre; “Fatoş hanımın kitapları orada” dedi. 
Müdür depoya baktırdı. 
Bir tanenin dışında kitap mitap çıkmadı.
*
Zoruma gitti.
Üstelik zar zor bastırıyoruz.
Ama kitaplar ortada yok!
Yazar çizerlerle bir araya geldiğimizde, bu sadece bana oynanan oyun değilmiş.
Adana’yı anlatan, Adana ile ilgili kitaplar belediyeye teslim eden bir sürü aydın, profesörler, yazarların kitapları yoktu, Zeydan Karalar döneminde birazı iade edilmiş.
Yazarlar olarak kitaplarımızın akıbetini merak ettik tabi.
Korkunç bir fikir çıktı ortaya.
Bütün yazarların kitapları geri dönüşüm için kağıt fabrikasına gitmiş, deniyor.
Bu bir skandal!
daha doğrusu vahim!
Herkes öfkeli kimden hesap soracak?
O kitapların akibeti ne kimse bir şey bilmiyor.
Bildikleri şey, geri dönüşüm fabrikasına gitmiş olması. 
Ber soruyorum, kitaplarım nerede? Diye. 
“Apcano, İtin Tekiydi Yoldaşlarım ve Şahmeran ve Lokman Hekim”  kitaplarım yok.
Ve bu insan maalesef kitap yazıyor, belediyelere teklif götürüyor “Kitabımı basar mısınız” diye. 
Milletin kitaplarını ne yaptın Sayın Yusuf Delikoca, hiç mi vicdanın sızlamadı? 
Umarım bize yaşattığını aynısını sende yaşarsın.
Umarım bu şehirde bir daha seni kültür işlerine getirmezler.
Belediye başkanın gözüne gireceksin diye bir sürü yazarların kitapları çöp oldu. 
Onların üzdün, kalplerini kırdın. 
Bu anlamda hakkımı helal etmiyorum.
Aksi kitapları iade ederdin.
Çoğu kargo parasını bile kendi ceplerinden ödemiş.
*
Kendisiyle WhatsApp yazışmalarımda.
“Bana verilen imkan buydu.” Dedi.
Kültür işleri müteahhide bırakılacak kadar değersiz mi?
Bir millet diliyle, kültürüyle var olur. 
Madem bunu biliyordun, iki defa suçlusun.
O zaman entelektüel çevrelere neden yalan söyledin, ümitlendirdin, emeklerini düşüncelerini hiçe saydın. 
Sen nasıl bir aydınsın…
Hiç mi vicdanın sızlamadı. 
Ben olsam bu işlerden elimi eteğimi çekerim.